ՀՐԱՉՅԱ ՍԱՐՈՒԽԱՆԻ հիշատակի օրն է:
Արարման մի օր Հայոց պոեզիայի խեցին բացվեց, և տեսանք Հրաչ Սարուխան պոետական մարգարիտը...
Մի քանի տասնամյակ շողաց մեզ հետ, մեր կողքին, իմաստավորեց իր և մեր օրը, ամիսը, տարին...
Իրեն շռայլորեն տվեց աշխարհին ու աշխարհից ընդամենը պոետաբար մի բան խնդրեց՝ «Մի քիչ հաց լիներ ու մի քիչ գինի...»։
Եվ կրկին փակվեց ժամանակի գանձարան–խեցու մեջ՝ այս անգամ հավերժության օրենքով...
Չգիտեմ՝ այսօր հայոց որ գրողը որտեղ և ինչ է անում, ում է հիշում, բայց Հրաչ Սարուխանին չհիշելը առնվազն մեղք է մշակույթի հանդեպ...
Իսկ մենք մեր մեծերի հանդեպ մեղքերի սար ունենք... Գոնե կորցնելուց հետո ճշմարիտ հիշենք Մեծաց, որ կարողանանք ճշմարիտ ապրել և, ինչու չէ, նաև ճշմարիտ մեռնել... Իսկ ճշմարիտ մահը սխալ ապրելուց ճիշտ է...
Հրաչ ջան, այսօր շատերը մի քիչ հացով ու մի քիչ գինով կխոսեն քեզ հետ...
Վրեժ ՍԱՐՈՒԽԱՆՅԱՆ